Taize - pojednanie

Brat Roger, założyciel wspólnoty, zamordowany w 2005 r

Co roku na przełomie lat w jednym z miast Europy odbywają się Międzynarodowe Spotkania Młodych pod hasłem "Pielgrzymka Zaufania przez Ziemię" organizowane przez ekumeniczną Wspólnotę z Taize, małej wioski francuskiej polożonej niedaleko opactwa w Cluny. Założona w 1940 roku przez brata Rogera, obecnie jest jedną z najbardziej znanych na świecie wspólnot.

Dzisiaj Wspólnota Taizé liczy ponad stu braci. Są wśród nich katolicy i ewangelicy różnych Kościołów. Bracia pochodzą z około 30 krajów. Samo istnienie Wspólnoty jest już znakiem pojednania pomiędzy podzielonymi chrześcijanami i zwaśnionymi narodami. Bracia żyją z własnej pracy. Nie przyjmują żadnych darowizn. Nawet ich rodzinne spadki Wspólnota przeznacza na pomoc najbardziej potrzebującym. Niektórzy bracia mieszkają w najbiedniejszych zakątkach świata, by być tam świadkami pokoju wśród ludzi, którzy cierpią. Dzisiaj takie małe wspólnoty braci, nazywane fraterniami, znajdują się w ubogich regionach Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Bracia dzielą warunki życia z ludźmi, z którymi mieszkają na co dzień, i starają się dawać świadectwo miłości najbiedniejszym, dzieciom ulicy, więźniom, umierającym, ludziom doświadczającym tragedii osobistych, porzuconym.

Z roku na rok liczba odwiedzających Taizé zwiększa się. Przybywają ze wszystkich kontynentów, aby wziąć udział w tygodniowych spotkaniach. Siostry świętego Andrzeja (międzynarodowe katolickie zgromadzenie zakonne, założone ponad siedem wieków temu), polskie siostry urszulanki oraz siostry szarytki podejmują część zadań związanych z przyjmowaniem młodych ludzi.

Taizé odwiedzają również zwierzchnicy Kościołów. Wspólnota gościła Jana Pawła II, czterech kolejnych arcybiskupów z Canterbury, metropolitów prawosławnych, 14 biskupów luterańskich ze Szwecji i niezliczoną ilość pasterzy Kościołów z całego świata.

(tekst pochodzi z oficjalnej strony Wspólnoty www.taize.fr/pl)

 Ważnym i bardzo charakterystycznym elementem wspólnej modlitwy w Taizé jest śpiew. Wielojęzyczność pielgrzymów przybywających do Taizé, sprawia jednak, że wykorzystanie tradycyjnych pieśni kościelnych, o długich tekstach i wielu zwrotkach jest niemożliwe. Aby umożliwić każdemu świadome uczestnictwo w modlitwie, Wspólnota zaczęła szukać prostszych form muzyki kościelnej. 

Główną cecha charakterystyczną śpiewów z Taizé jest ich prosty, najczęściej jednozdaniowy tekst, będący często cytatem z Biblii lub tradycji kościołów. Niewielki rozmiar tekstu sprawia, że jest on łatwy do zapamiętania, pomimo użycia różnych języków. Melodia natomiast skłania do refleksji i wewnętrznego wyciszenia się. Formalnie większość śpiewów z Taize to ostinata i kanony. Podstawowy układ śpiewu może być wykonywany przez niewielkie grupy, ale pełne aranżacje na chór z instrumentalizacją i partiami solistów są też stosowane podczas wielkich zgromadzeń liturgicznych.

Proste melodie, medytacyjny charakter i tłumaczenia na wiele języków przyczyniły się do popularności śpiewów z Taizé wśród chrześcijan. Stosowane są one w praktyce liturgicznej większości wyznań na wszystkich kontynentach. Śpiewy są niewątpliwie najbardziej rozpoznawalnym owocem istnienia Wspólnoty. 

(Tekst pochodzi z wikipedii)

Oto film pokazujący życie wspólnoty.

Chcesz posłuchać kanonów kliknij na Przykłady śpiewów z Taize.

Kilka z nich znajduje sie na na tym blogu. Kliknij na playlistę po prawej stronie.

Emmanuel

"Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: "Bóg z nami".
(Mt 1,23)

Tak Ewangelia Św. Mateusza przytacza proroctwo proroka Izajasza. Zdawałoby się, że to nic nowego i nadzwyczajnego, że "Bóg jest z nami". Praktycznie całe Pismo Święte mówi o tej prawdzie, że Bóg jest z nami. Zatem więc dlaczego mówi się o tym w sposób szczególny, bo przytacza się imię Emmanuel, w opisie narodzin Jezusa Chrystusa? Co ta prawda o "Bogu z nami" ma wspólnego z mającym przyjść na świat Jezusem? Zanim odpowiemy na to pytanie, przytoczmy jeszcze kilka innych fragmentów  biblijnych mówiących o "Bogu z nami":

"Będzie to wiekuiste Przymierze z nimi, a mój przybytek pośród nich umieszczę na stałe. MIESZKANIE MOJE BĘDZIE POŚRÓD NICH, a Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim ludem".  (Ez 37, 26-27)

"Słowo stało się ciałem i ZAMIESZKAŁO MIĘDZY NAMI". (J 1,14)

 

 "Oto JA jestem Z WAMI po wszystkie dni aż do skończenia świata" (Mt 28,20).

»Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi i będą Jego ludem, 

a On będzie ’BOGIEM Z NIMI’.  (Ap 21, 3). 

Aby doświadczyć tego co ludzkie Bóg dokonał wszystkiego co było możliwe. Wprawdzie mógł być "Bogiem z nami" tylko z nazwy jako Czuwająca Opatrzność i mógł także rozmawiać z ludźmi, tak jak do tej pory rozmawiał z patriarchami, prorokami i narodem wybranym - jednak postanowił inaczej. 

Chciał być "tak blisko człowieka jak się tylko da". Chciał mieszkać wśród ludzi, doświadczyć wszystkiego co ludzkie, naszych radości, smutku, szczęścia  i cierpienia,  narodzin i śmierci. Aby tego dokonać, w swojej Odwiecznej Woli wybrał taki sposób, który był najlepszy i najdoskonalszy. Sposób najbardziej przemawiający i najbardziej przybliżający Go do człowieka, sposób, którego nikt się nie spodziewał, sposób o którym nie wiedzieli mędrcy i prorocy, sposób, który napełnia radością wierzących, a trwogą Jego nieprzyjaciół. 

Stwórca tak bardzo chciał być z nami, że postanowił stać się jednym z nas - Człowiekiem. W swej Odwiecznej Miłości i Mądrości  postanowił stać się  

"Bogiem z nami". 

  

Stary Testament mówi o tym, że Bóg zamieszka pośród swego ludu. A Nowy poucza nas o tym, że zapowiedzianym Emmanuelem, "Bogiem, który zamieszkał z nami" jest Jezus Chrystus.

Życzenia Bożonarodzeniowe.

Choineczki, światełka, mikołajki

Kluseczki, wódeczka, bałwanki

Prezenciki, cukiereczki, pluszanki

Bombeczki, ciasteczka i sanki.

Obżartuszki moje kochane, pijaczki!
Dzieci umiłowane!

Z okazji MOICH URODZIN wszystkiego najlepszego WAM życzę.

Dziecię Jezus.

Boże Narodzenie i krzyż.

Pewnego Bożego Narodzenia, dokuczał mi pewien problem. Był czas radości i wesela, bo Bóg stał się Człowiekiem, a ja tej radości nie odczuwałem. Byłem zagłębiony w swoich myślach i sprawach. Nie obchodziło mnie coś co mnie rzekomo nie dotyczyło. Problem bolał, daleko byłem od jakiejkolwiek radości. Myślę, że to nie tylko mnie spotkało i spotyka. Ileż to razy każdy z nas nie potrafi się cieszyć z Narodzenia Pana, bo troski życia nam to przysłaniają?

Gdy tak bolałem nad "swoją sprawą" usłyszałem coś co można nazwać "niespodziewaną myślą", "wewnętrzym głosem" zdającym się mówić:

 "Nie można oddzielić krzyża od Bożego Narodzenia. Nawet w Boże Narodzenie trzeba nosić krzyż." 

Zdziwiłem się nieco. "Jak to? Krzyż w Boże Narodzenie? Coś tu nie gra!" Zacząłem się modlić, pytać Pana - "Panie, to jest Dzień Twego Przyjścia na świat. Radość niewypowiedziana! Tu nie ma miejsca na krzyż! Za wcześnie na krzyż! Jak zwykle nie rozumiem!" Gdy tak zastanawiałem się nad tym, Pan mi odpowiedział:

"Ja po to narodziłem się, by wziąć na swe ramiona krzyż Twego utrapienia. Dzień Moich Narodzin idzie w parze z Dniem Mojej Śmierci dla Ciebie. Bez krzyża Moje Narodzenie nie miałoby sensu. Moje Narodziny i Moja Śmierć, Moja Radość i Mój Smutek - wszystko dla Ciebie. Dziecko umiłowane - krzyża nie da się odłączyć od Moich Narodzin, taki był cel mojego przyjścia na świat".

Wtedy zrozumiałem, że nic nie rozumiem. 

Rodzić się po to, by cierpieć??? I jeszcze dla kogoś, kto na to nie zasługuje - 

dla mnie i dla innych grzeszników.  

Wtedy Pan mi wyjaśnił:  

"Niczego nie musisz rozumieć, po prostu przyjmij to co Ci ofiarowałem i ofiaruję. Niczego nie musisz rozumieć, wystarczy, że Mnie pokochasz. Pokochaj Mnie jako Narodzone Dziecię i pokochaj Mnie jako Ukrzyżowanego - to wszystko.
Czy to jest wiele?"

I my wszyscy powinniśmy nieść nasz krzyż, codziennie, 

nawet w Boże Narodzenie.

Czy Jezus urodził się 25 grudnia?

Nie znamy dokładnej daty narodzin Jezusa Chrystusa. Nikt nie jest w stanie dokładnie określić, czy to było w grudniu, czy może w maju. Data 25 grudnia, gdy katolicy obchodzą Święto Bożego Narodzenia, jest świętem umownym, obchodzonym dla uczczenia Wcielenia Syna Bożego.  

W czasach starożytnych, gdy chrześcijaństwo zaczęło się rozwijać, Kościół zmuszony był do ZASTĄPIENIA, a nie do PRZEJĘCIA, obrzędów pogańskich. Z racji tego, że dokładna data narodzin Jezusa nie była znana, zastąpiono grudniowe święto narodzin boga słońca Świętem Narodzin Jezusa.

Fakt ten niejednokrotnie wykorzystywany jest przez różne ugrupowania antychrześcijańskie, którzy pragną wskazać na rzekomą niewiarygodność chrześcijaństwa, jakoby miało ono korzenie pogańskie, a nie biblijne. Oczywiście zarzut ten jest niesłuszny. Chrześcijaństwo ani nie naucza, ani nie praktykuje kultów staro - pogańskich. Święto Bożego Narodzenia  jest świętem chrześcijańskim mającym na celu uczczenie faktu biblijnego - Narodzenie Chrystusa. Zrozumieć tego nie chcą i nie mogą np. Świadkowie Jehowy. Nauczają, że  obchodzenie Świąt Bożego Narodzenia  jest grzechem przeciwko Bogu  i że jest to obrzęd pogański i bluźnierczy. 

Kościół zastąpił, a nie przejął święto pogańskie swoim własnym świętem. I nie ma w tym nic niewłaściwego. Zastąpienie czegoś czymś, nie oznacza przejęcia i kontynuacji. Zastąpienie oznacza  wprowadzenie czegoś nowego na miejsce starego. 

Dla wierzącego chrześcijanina nie jest ważna data urodzin Jezusa z Nazaretu. Ważny jest sam fakt narodzin Zbawiciela.  Bóg  stał się Człowiekiem. Tu jest radość niewypowiedziana. A czy to nastąpiło w grudniu czy w lipcu nie ma w dziele zbawienia istotnego znaczenia.

On sam schodzi do ciebie.

Sam nie dasz rady, inni też ci nie pomogą.
Jest tylko Jeden, tylko Ten Jeden. 
On Sam schodzi do ciebie, by cię podnieść. 
Tak, to jest w Jego stylu. Taki On jest, nasz Bóg.

Podnieś mnie Jezu!

Alfa i Omega

JAM JEST ALFA I OMEGA,
PIERWSZY I OSTATNI, POCZĄTEK I KONIEC.(Ap 22,13)

 

A Ω

Rex Gloriae

Alfa i Omega - pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego. Symbol wszechmocy i wszechwładzy. Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec - oznacza Tego, który stanowi Pełnię wszystkiego co jest, Tego, w którym nie ma żadnych braków. 

W Starym Testamencie Pierwszym i Ostatnim jest Bóg Izraela. Nowy Testament pokazuje nam, że wszystko, co rodzaj ludzki w nadprzyrodzonym i przyrodzonym porządku posiada i czego się spodziewa, ma swój początek i mieć będzie swój chwalebny koniec w Jezusie Chrystusie.

On jest naszym Pasterzem, Królem i Bogiem.

Król Wszechświata i serc naszych. Król Królów i Pan Panów.

Nic nie było przed Nim, ani nic po Nim nie będzie. Do Niego należy czas i wieczność. On wszystko otwiera i wszystko zamyka. Nic Go nie ogranicza. Ustanawia wszelkie prawa i Sam jest Prawem. Panuje nad żywymi i nad umarłymi. Sprawiedliwy, sądzić będzie tych co sądzili; miłosierny dla tych, co miłosierdziem żyli. On jest sensem i celem wszelkiego istnienia. Bez Niego nic nie zaistniało, nic nie istnieje, ani nic istnieć nie będzie. Ten, Który Był, Który Jest i Który Przychodzi. Jemu chwała na wieki.

Zapytał Piłat: „Czy Ty jesteś królem? [...] Odpowiedział Jezus: „Tak, jestem Królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu”.

(J 18,33 i 37)

OTO KRÓL WSZECHŚWIATA, ŚWIATŁOŚĆ PRAWDZIWA, 

ŻYCIE NASZE I MIŁOŚĆ 

JEZUS CHRYSTUS

Obraz i podobieństwo.

Chciałbym Wam kogoś przedstawić. Kogoś wyjątkowego, kogoś szczególnego, kogoś kto jest wśród nas, a kogo nie zauważamy. Kogoś kto jest ważny, a powiem Wam coś jeszcze, jest nie tylko ważny, ale jest najważniejszy. Ten ktoś jest najważnieszy w oczach samego Boga. Przedstawiam Wam kogoś dla którego Bóg jest w stanie zrobić wszystko. Jest to ktoś dla kogo Bóg posunął się do rzeczy wręcz szalonej, do rzeczy dla nas niezrozumiałej, do rzeczy wydawałoby się niemożliwej, a jednak.... Jest to ktoś dla kogo Bóg dokonał tego co zaplanował  z powodu tylko jednej przyczyny, przyczyny w naszych oczach nie racjonalnej i nie logicznej, a którą my nazywamy miłością. To ona doprowadziła Go do miejsca, gdzie nie powinno Go być, tylko dlatego, by być blisko tego kogoś. Tak bardzo ukochał tego kogoś, że nie zawahał się oddać dla niego swojego życia. Proszę państwa, przedstawiam wam 

OBRAZ I PODOBIEŃSTWO BOŻE, 

przedstawiam wam siebie i ciebie, nas wszystkich.

Nie rozumiem.

 Wielu rzeczy nie rozumiem, 
jeśli w ogóle coś rozumiem:
 

świata z niczego uczynionego,

nieba dla nas przeznaczonego,
 

zła niesprawiedliwego

i dobra niepojętego

nie rozumiem;

cierpienia niezasłużonego

i szczęścia wiecznego,

wiary niezmierzonej,

nadziei bezgranicznej,

i miłości ofiarnej

nie rozumiem;

aniołów czuwających,
Adama w raju się ukrywającego,
Niewiasty, Matki słuchającej,
księgi Duchem Świętym pisanej
nie rozumiem;

Boga człowiekiem narodzonego,

do krzyża przybitego, w chlebie dla nas obecnego,

śmierci pokonanej,

człowieka nieśmiertelnego,

i życia nieskończonego

nie rozumiem;

darmowej Łaski Chrystusowej,
odkupienia Słowem dokonanego,
Ducha w świecie działającego,
Ludu Bożego zbawienia wiecznego
nie rozumiem.

Ach, ten mój rozum! 
Dla Boga i dzieł Jego
serca dziecięcego, duszy pokornej 
mi potrzeba 
i tej która pozostanie, gdy wszystko zniknie, miłości ofiarnej, a nie rozumu!!!

  

Największe przykazanie mówi o tym, abyśmy Boga i Jego dzieło kochali, a nie rozumieli. Nasz umysł, ma być poddany miłości, często wbrew naszej rozumowej, ludzkiej logice. Rozum jest dla miłości, a nie odwrotnie.

"Będziesz MIŁOWAŁ Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem". (Mt 22,37)

Zaproszenie na forum

Zapraszam do dyskusji na nowo powstałym FORUM. Rozmawiamy o Bogu, Piśmie Świętym, nawróceniu, ewangelizacji i tematach podobnych.

"Spotkanie" - film

Film ten opowiada o niezwykłym spotkaniu, które miało miejsce w nietypowych okolicznościach. Szalejąca burza i padający deszcz spowodowały, że droga została tymczasowo zamknięta, a pięcioro podróżnych nie mając innego wyjścia, zatrzymuje się w przydrożnym barze o dziwnej nazwie "Ostatnia Szansa". Spotykają się tam z Kimś niezwykłym, który daje im szansę podjęcia decyzji... czy podejmą tę najwłaściwszą?

Nie mam czasu

Jeśli usłyszysz od przyjaciela - "nie mam czasu", odpowiedz grzecznie "rozumiem". Jeśli ponownie chcesz się z nim spotkać i znowu usłyszysz to samo - pomyśl nad tym czy Twój przyjaciel nie jest aby zbyt przepracowany. Jeśli w rozmowie z Tobą będzie spoglądał na zegarek i mówił coś o roli jaką pełni czas w jego życiu - to zastanów się czy rzeczywiście jest on Twoim przyjacielem.

Może jest tak, że pracuje dwanaście czy czternaście godzin na dobę, a może ma na wychowaniu ośmioro lub więcej małych dzieci albo ma tak duży dom, że ciągle nie może ogarnąć się z obowiązkami? A może oglądanie reklam w telewizji czy spacer z psem są ważniejsze niż spotkanie z Tobą albo po prostu osoba ta nie ma ochoty na widzenie i rozmowę właśnie z Tobą. Brak czasu traktuje jako wymówkę, w którą pewnie i sam wierzy.

Wiadomym jest, że formuła o "braku czasu" jest powszechnie używana. Jednak w moim przekonaniu jest co najmniej nietaktowna w przypadku osób uznawanych za przyjaciół, którym można zaufać. Prawdziwy przyjaciel nie powinien mówić o "braku czasu", raczej powinien wskazać dogodny termin, kiedy i gdzie może się z Tobą spotkać, wysłuchać, zająć się Twoją sprawą. Ktoś kto mówi, że nie ma czasu, a jednocześnie nie wskazuje innego "lepszego czasu" na spotkanie -  nie zasługuje na miano Twojego przyjaciela. Prawdziwy przyjaciel nie będzie uciekał przed Tobą, zasłaniając się czasem, a raczej jego brakiem. Prawdziwy przyjaciel, gdy będzie rozmawiał z Tobą zapomni o tym, że ma zegarek. 

Zatrzymaj czas, przestań gonić!  
Pomyśl o kimś, kto może potrzebuje Ciebie. Zadzwoń, porozmawiaj, spotkaj się, zaoferuj pomoc. Może takie spotkanie z osobą, której nie widziało się od lat, przyniesie Ci więcej pożytku niż jakikolwiek z codziennych rutynowych obowiązków. Nie dopuść do takiej sytuacji, gdy Twój przyjaciel odejdzie do wieczności, a Ty po wielu latach będziesz rozpytywał innych, co u niego słychać.

W takich sytuacjach należy zachować też umiar i mieć poczucie taktu. Nie można wykorzystywać przyjaciela do rzeczy niepotrzebnych. Z uśmiechem i szacunkiem spotykaj się, rozmawiaj, ale nie "przeginaj". Doceń to, że masz kogoś kto znajdzie czas dla Ciebie w swoim napiętym grafiku. A tych, którzy "nie mają czasu" i raczej nic nie wskazuje na to, że go będą w ogóle mieli dla Ciebie - zapytaj, czy nie potrzebują jakiegoś wsparcia. Umiej też przebaczać.

Przyjacielu, 
CZASU DOSTAŁEŚ TYLE, ŻE CI GO STARCZY DO KOŃCA ŻYCIA. 
Jeśli mówisz, że "nie masz czasu" to znaczy, że jesteś niedoinformowany. Czasu nie mają ci, co po drugiej stronie przebywają - im czas niepotrzebny. A zatem mówienie o "braku czasu" w naszej ziemskiej rzeczywistości jest nieco nielogiczne.

Jeśli nie masz czasu dla przyjaciół - to ich też nie będziesz miał. Jeśli zaś "nie masz czasu" dla Boga, to znaczy, że w ogóle nie masz pojęcia o tym czym jest i dla kogo jest czas. Ale o tym wkrótce.

 

Gdy odejdę....

Co się stanie, gdy odejdę? 
Może obejrzę się wstecz i uronię łzę żalu? 
A może z radością, bez smutku zawitam w krainie szczęścia?
A może ze strachu, rękami i pełnymi siłami, będę wyrywał się 
prowadzącym mnie aniołom? 
 A może zostanie po mnie tylko kruchy kamień nagrobny 
i świeczkę zapalą na nim przechodnie?
A może odejdę na chwilę tylko i zaraz wrócę? 
 A może odejdę w niepamięć tych, którzy mnie znali?
A może postawią mi pomniki i księgami zapełnią swe myśli? 

 
Gdy odejdę - nie odejdę, ja tylko 
do Wieczności przejdę! 
Przechodniem tylko będę, milczącym i pokornym, bez cienia żalu i strachu. 
Radością będzie dla mnie ten dzień!!!
JA NIE ODEJDĘ - JA Z WIECZNYM ŻYĆ BĘDĘ!!!
 

Czy spotkamy się jeszcze?

Smutek, żal  i gorycz ogarnia Twoją duszę, gdy ktoś bliski umiera. Myśli niespokojne nie dają Ci spokoju. W  Twoim umyśle przewijają się obrazy, sceny z udziałem tego, który odszedł. Przypominasz sobie jego sylwetkę, zachowanie, jego słowa, te które koiły, a czasami też raniły. Przykro Ci. Widzisz jego uśmiechniętą twarz i płaczące oczy. Jego radości i smutki. Tato, mamo, siostro, braciszku, mój ukochany synku, córeczko! Dlaczego? Dlaczego mi to dzieje się? Dlaczego cierpię? Dlaczego tak szybko, niespodziewanie? Odchodzicie bez słowa "żegnajcie". Jak wiele jeszcze mogliśmy razem przeżyć, ile razy mogliśmy powiedzieć sobie "kocham Cię". Tyle niewypowiedzianych słów, tyle uczuć, tyle spraw. Tęskno mi, smutno, goryczą me serce przepełnione. Wątpliwości przeszywają mą duszę, nie ma w niej miejsca na radość. Ból i cierpienie. Czy spotkamy się jeszcze? Tak bardzo chciałbym choć przez chwilę Ciebie zobaczyć, tak bardzo chciałbym powiedzieć Tobie: "wybacz", "dziękuję", "bądź ze mną". A teraz to już jest koniec.

NIE, TO NIE JEST KONIEC!!! 
Całym sobą, wszystkimi swoimi siłami powiadam Ci - to nie jest koniec, TO JEST POCZĄTEK! Początek tego, do czego zostaliśmy stworzeni. Początek tego, czego nie mogliśmy zrozumieć, a do czego mieliśmy cichą nadzieję. Początek tego co nam codziennie spędzało sen z powiek i to o czym nie chcieliśmy rozmawiać. Początek, który nazywaliśmy końcem i nie dopuszczaliśmy myśli, że naprawdę może być on początkiem.

To  jest początek, początek Wieczności. A Wieczność ma to do siebie, że jest. I wszystko co w niej się zaczyna - jest. Ja i Ty, każdy z nas z osobna, my wszyscy do Wieczności jesteśmy powołani. Nie możemy nie istnieć. Dzisiaj jesteś tutaj, jutro jesteś tam, ale zawsze jesteś. Od momentu Twego narodzenia jesteś i od momentu Twojej śmierci jesteś. 
A dlaczego tak jest?

Dlatego, bo jest Ktoś kto Ci to zagwarantował Swoim Życiem. Ten, który jeśli powie, że tak jest, to tak jest. 
TEN, KTÓRY BYŁ, JEST I BĘDZIE - WIEKUISTY:

"Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki". (J 11, 25-26).

Czy spotkamy się jeszcze? Tato, mamo, siostro, bracie, synu, córko

JESZCZE TYLKO CHWILA.

Halloween - kult ciemności.

Co roku, gdy zbliża się początek listopada i katolicy myślą o odwiedzaniu grobów swoich zmarłych, można zaobserwować zjawisko  zwane "świętem Halloween".

Wiele osób zadaje sobie pytania dotyczące tych praktyk.  
Czy ma to coś wspólnego z tym kim jesteśmy? Czy to ma coś wspólnego z radością i szczęściem jakiego pragniemy? Z życiem opartym na miłości i wzajemnym zrozumieniu, z przebaczaniem win, z prawdą i ludzką godnością?

Głównym elementem i motywem tego zjawiska jak nietrudno zauważyć są ludzkie zwłoki, szkielety, diabły, wiedźmy, duchy i ciemność. Co zatem  można stwierdzić? Można stwierdzić, że to nic nie ma wspólnego z powyższym. Można śmiało stwierdzić:

Halloween oparte jest na strachu, ciemności, złu, 
nienawiści i śmierci. 

 
Wywodzące się z dawnych pogańskich kultów i obrzędów praktyki są dziś bardzo modne. Zainteresowani nimi są zarówno dorośli, młodzież jak i dzieci. I chociaż jak twierdzą czynią to raczej "dla zabawy", a nie z "przekonań" to jednak nie ma w tym prawdy o Zbawiającym Bogu. Nie do końca są świadomi, czy w tych niewinnych "ponurych zabawach" nie kryje się realnie istniejący anioł ciemności - szatan. Halloween to przecież jego święto. Ten dzień był poświęcony jemu oraz czarnej i złośliwej magii. Od jakiegoś czasu w okresie przypadającym na Halloween notuje się liczne przypadki morderstw rytualnych, składania ofiar z ludzi i zwierząt, samobójstw oraz dewastacji kościołów i cmentarzy.

Czy rzeczywiście tego pragniemy? Czy rzeczywiście z tym się utożsamiamy? Czy nie ma jakiejś alternatywy, czegoś co byłoby zgodne z tym czego naprawdę oczekujemy i tym czego poszukujemy? 

A czym jest chrześcijaństwo?

Chrześcijaństwo jest religią radości, światłości, dobra, miłości  i życia.

A Ty jaką drogę wybierasz?

Od Ciebie zależy co wybierzesz. Czy pójdziesz za pogaństwem oferującym Ci życie w ciemności, czy pójdziesz za Chrystusem, który jest Światłością i Miłością?

Hildegarda z Bingen - Doktorem Kościoła.

Dnia 07. października 2012 roku papież Benedykt XVI, otwierając Synod Biskupów poświęcony Nowej Ewangelizacji, ogłosił czwartą kobietę, Hildegardę z Bingen, Doktorem Kościoła.

Hildegarda urodziła się 16 września 1098 w Rupertsbergu koło Bingen w Niemczech. Ponieważ była dziesiątym dzieckiem w szlacheckiej rodzinie, w wieku ośmiu lat zgodnie z tradycją dziesięciny została poświęcona Kościołowi. Zaopiekowała się nią przeorysza benedyktynek - Judyta. Przygotowując się do życia w zakonie, w Disibodenbergu, otrzymała klasyczne wykształcenie. Szybko dzięki wrodzonym zdolnościom do nauki i umiejętności wykorzystywania zdobytej wiedzy zyskała uznanie. W 1136 r. Hildegarda została przeoryszą.

Będąc przeoryszą ujawniła, że od trzeciego roku życia miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem. Nie ujawniała tego przez skromność, a może z obawy przed inkwizycją. Dopiero gdy mając 42 lat osiągnęła najwyższe dostępne kobiecie stanowiska w Kościele i uzyskała wpływy w najważniejszych biskupstwach i na dworze papieskim, bez obaw przyznała się do swoich doświadczeń. W czasie jednej z wizji usłyszała głos nakazujący jej spisywać swoje wizje. W ten sposób zaczęło powstawać dzieło Scivias - "Poznaj ścieżki Pana".

Hildegarda uzyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnienie swoich idei i nakaz spisywania dalszych objawień dzięki wstawiennictwu wpływowego teologa i założyciela zakonu cystersów, św. Bernarda z Clairvaux.

  
U szczytu popularności Hildegarda została okrzyknięta "Sybillą znad Renu" i była czczona jako chrześcijańska wyrocznia o atrybutach proroka, do której udawali się po radę i pociechę biskupi, papieże i władcy.

  
Zmarła 17 września 1179 r. w klasztorze w Rupertsberg. Została beatyfikowana za swoje zasługi dla Kościoła i ogromny wkład w rozwój myśli katolickiej. Mimo iż rozpoczęty w 1227 roku proces kanonizacyjny został wstrzymany w niewyjaśnionych okolicznościach, Hildegarda z Bingen nad Renem została w XIV w. umieszczona w martyrologium jako święta. 

Tekst pochodzi ze strony www.brewiarz.katolik.pl 

Oto przykłady bogatej twórczości muzycznej Świętej Hildegardy
"Spiritus Sanctus" i "O dulcis Divinitas".

  

Film fabularny o Świętej Hildegardzie.